Ζούμε εποχές αναπάντεχων αλλαγών. Δομικών και σκληρών. Κάποιοι από εμάς γνωριστήκαμε εκ νέου με τη ζωή πίσω στο σπίτι. Αναγκαστικά και όχι από επιλογή. Συμβάσεις δεν ανανεωθήκαν, περικοπές θέσεων έγιναν, μαζικές απολύσεις βιώσαμε. Και επιστρέψαμε στην εστία, σκοτώνοντας εκείνην την ώρα που κάποτε κυνηγούσαμε να προλάβουμε. Πώς γίνεται ο χρόνος να παραμένει ο αιώνιος εχθρός ? Η μόνη σταθερά. Υπάρχει εκεί για να μας θυμίζει την κατάσταση μας. Είτε ότι δεν καταφέρνουμε να τα προλάβουμε όλα, είτε ότι δεν έχουμε τίποτα να προλάβουμε πια. Εκείνα τα καθημερινά βασανιστικά λεπτά της αδράνειας, της απενεργοποίησης, της νάρκωσης. Ένα απέραντο dead deadline που το ευχόμασταν, στα χρόνια του εργασιακού ντελίριου, μόλις αράζαμε στον καναπέ μας αλλά τώρα το καταριόμαστε. Νομίσαμε ότι το διάστημα της εργασιακής αποχής θα κρατήσει λίγο σαν το μικρό διάλειμμα του σινεμά αλλά οι Κασσάνδρες του εργασιακού χώρου δικαιώνονται. Το βλέμμα τους την τελευταία ημέρα στο γραφείο τα προοιώνιζαν όλα. Σαν αποχαιρετισμός κατάδικου φάνταζε η τελευταία ημέρα του αποχαιρετισμού.
Οι περισσότεροι από εμάς την ώρα της ανακοίνωσης νιώσαμε απαράμιλλο θυμό φανερό ή κρυφό. Είχαμε ξεκινήσει με τη σιγουριά και το θάρρος ότι θα πετύχουμε στο εργασιακό μας ταξίδι και ότι οι κόποι μας θα ανταμειφθούν. Αλλά νιώσαμε απότομα σαν τον Ίκαρο που άγγιξε τον ήλιο σχεδόν και του έκαψε τα πολύτιμα φτερά του. Κι ύστερα ήρθε η ματαίωση, η απογοήτευση ότι ποτέ δεν θα ξανά πετάξουμε. Και πρώτα σφραγίσαμε τις πόρτες του σπιτιού μας και ύστερα εγκλωβιστήκαμε σε αυτό.
Αποχαιρετήσαμε τα όνειρα μας, χάσαμε την ελπίδα μας και στο τέλος γίναμε οι ίδιοι εχθροί του εαυτού μας. Θυμώνουμε μαζί του, με την δήθεν ανικανότητα του να παράγει, να προοδεύσει και ίσως να ζήσει την οικογένεια του. Τον καταδικάσαμε και πιστέψαμε ότι δεν θα σηκωθούμε ποτέ πια, κλειστές είπαμε θα είναι όλες οι πόρτες της εργασίας πια για εμάς.
Φανταστείτε όμως να σκεφτόμασταν έτσι και όταν ήμασταν μωρά, στην πρώτη προσπάθεια μας να περπατήσουμε. Ίσως ακόμη να μπουσουλάγαμε αν μόλις πέφταμε δεν ξανά προσπαθούσαμε να σηκωθούμε. Ίσως η ανθρώπινη ζωή να είναι μια δοκιμή και πλάνη. Ένα παιχνίδι όπου οι ήρωες δοκιμάζονται και δοκιμάζουν τις αντοχές του. Ίσως να μας δίνεται η συγκεκαλυμμένη ευκαιρία μερικές φορές να ξανά γνωριστούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό. Να τον ξανά ρωτήσουμε τι πραγματικά θέλει και επιθυμεί. Μπορεί να μας δίνεται η δυνατότητα να χαράξουμε και πάλι πορεία ακόμη και αν κάνουμε αλλαγή πλεύσης. Φουρτούνα είναι άλλωστε και κανείς καπετάνιος δεν αφήνει το καράβι του να βουλιάξει.
Και φαίνεται ο χρόνος να είναι σύμμαχος μας αυτή τη φορά. Ας τον εκμεταλλευτούμε να πάρουμε μια ανάσα, να συμφιλιωθούμε με το εγώ μας, να ανακαλύψουμε τα δυνατά μας σημεία, να γνωριστούμε με τα σημεία μας προς βελτίωση, να ζητήσουμε βοήθεια και να σχεδιάσουμε το μέλλον μας. Πάντα υπάρχει ένα. Αρκεί να το κυνηγήσουμε.
Εκεί πίσω στο σπίτι μας. Στο προσωπικό μας στρατηγείο επιχειρήσεων.
